دست مصنوعی
از دست دادن جزئی دست حدود 90 درصد از قطع عضوهای اندام فوقانی را شامل می شود و ممکن است شامل از دست دادن یک یا چند انگشت باشد. پروتزهای دست مصنوعی برای این سطح از غیبت اندام از لحاظ تاریخی طرح‌های ساده‌ای بوده‌اند که از حرکات انگشت شست یا انگشتان باقی‌مانده فرد برای گرفتن یک سکوی مصنوعی ثابت استفاده می کنند. با این حال، یک سری از پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر منجر به توسعه قطعات کوچکتر و قوی تر شده است که به طور پیوسته در حال بهبود طراحی های بدنه و الکتریکی هستند.
قطع دست معمولاً برای انطباق تصویر بدن و تنظیم کلی ویرانگرتر از از دست دادن اندام تحتانی است. این به این دلیل است که بازوها و دست ها جزء لاینفک فعالیت های زندگی روزمره، عملکرد شغلی و فعالیت های اوقات فراغت هستند.
استتار از دست دادن دست یا بازو نیز در مقایسه با از دست دادن اندام تحتانی دشوارتر است. با این حال، نصب پروتز دست مصنوعی می تواند در اوایل پس از آسیب انجام شود و کنترل پروتز به ویژه برای افراد قطع عضو زیر آرنج عمدتاً راحت است.
پروتزهای دست مصنوعی به افراد قطع عضو اجازه می دهد تا استقلال و توانایی های خود را در زندگی روزمره خود به دست آورند. پیشرفت های اخیر در توسعه دست مصنوعی منجر به ساخت دستگاه های چند مفصلی پیچیده شده است.
انواع پروتز دست مصنوعی
3 نوع اساسی پروتز وجود دارد:
- پروتز زیبایی فقط برای ظاهر است و حرکت نمی کند.
- یک پروتز معمولی که توسط یک سری کابل به بدن متصل می شود. با حرکت دادن بدن به روش های مختلف می توان پروتز را حرکت داد و حتی پروتز دست را باز و بسته کرد.
- پروتز میوالکتریک جدیدترین و پیشرفته ترین پروتز ترانس رادیال است. این یک دست الکترونیکی را به ماهیچه های بازوی شما متصل می کند. همانطور که ماهیچه ها منقبض می شوند، الکترودها سیگنالی را به اندام مصنوعی می فرستند و باعث می شوند که حرکت آن به همان شکل دست واقعی شما انجام شود.
نکات پایانی
از دست دادن دست یک رویداد بسیار ناتوان کننده است ، رویدادی که نزدیک به 3 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. برای کمک به کاهش تأثیری که از دست دادن دست بر کیفیت زندگی فرد می‌گذارد، افراد قطع عضو می‌توانند از بازوی مصنوعی استفاده کنند.
جایگزینی دست انسان با وسایل مصنوعی با قابلیت و کارایی برابر یک چالش دیرینه است. حتی پیشرفته ترین پروتزهای دست که دارای چندین درجه آزادی فعال هستند که توسط سیگنال های الکتریکی عضلات باقی‌مانده استامپ کنترل می‌شوند، به پیچیدگی، مهارت و سازگاری دست انسان نمی‌رسند.