بهترین زمان استفاده از پروتز بعد از قطع عضو
پروتز معمولاً پس از قطع عضو توصیه می شود، زمانی که فرد بخواهد تحرک و استقلال خود را بازیابد. تصمیم برای استفاده از پروتز اغلب بر اساس عوامل متعددی از جمله سلامت کلی فرد، نوع و سطح قطع عضو و اهداف سبک زندگی است.
به طور کلی، زمانی که قطع عضو بر توانایی فرد برای انجام فعالیت های روزانه مانند راه رفتن، ایستادن یا استفاده از دست تأثیر می گذارد، ممکن است پروتز توصیه شود. این ممکن است شامل قطع اندام تحتانی، اندام فوقانی یا انگشتان باشد.
همچنین ممکن است یک پروتز برای کمک به جلوگیری از عوارضی که ممکن است پس از قطع عضو ایجاد شود، مانند انقباضات مفصلی، شکستگی پوست و آتروفی عضلانی توصیه شود. با ارائه پشتیبانی و بازگرداندن عملکرد به اندام باقیمانده، پروتز می تواند به کاهش خطر این عوارض و بهبود کیفیت کلی زندگی کمک کند.
بهترین زمان استفاده از پروتز بعد از قطع عضو
زمان استفاده از پروتز بعد از قطع عضو به عوامل متعددی از جمله وضعیت جسمانی فرد، نوع قطع عضو و روند بهبودی بستگی دارد. به طور کلی توصیه می شود قبل از استفاده از پروتز صبر کنید تا اندام باقیمانده به طور کامل بهبود یابد. این معمولاً چند هفته تا چند ماه طول می کشد، بسته به میزان قطع عضو و سلامت کلی فرد.
هنگامی که اندام باقیمانده بهبود یافت، فرد معمولاً تحت فرآیندی به نام «توانبخشی پیش از پروتز» قرار می‌گیرد که شامل تمرین‌ها و درمان‌هایی برای کمک به آماده‌سازی اندام باقیمانده برای پروتز می‌شود. این ممکن است شامل تمرینات تقویتی، تمرینات دامنه حرکتی و تکنیک های حساسیت زدایی برای کمک به کاهش درد و حساسیت در اندام باقیمانده باشد.
پس از توانبخشی قبل از پروتز، به فرد پروتز تعبیه می شود و تحت آموزش قرار می گیرد تا نحوه استفاده موثر از آن را بیاموزد. زمان انجام این کار به پیشرفت فرد در طول توانبخشی قبل از پروتز و نوع پروتز مورد استفاده بستگی دارد.
همکاری نزدیک با یک متخصص ارتوپدی فنی که در پروتز تخصص دارد برای تعیین بهترین زمان برای استفاده از پروتز پس از قطع عضو بسیار مهم است. آنها می توانند به شما در این فرآیند کمک کنند و اطمینان حاصل کنند که مناسب ترین مراقبت را برای نیازهای فردی خود دریافت می کنید.
رایج ترین انواع پروتز
انواع مختلفی از پروتزها وجود دارد که بسته به محل و وسعت قطع عضو و همچنین سبک زندگی و اهداف فرد ممکن است بعد از قطع عضو مورد استفاده قرار گیرند. در اینجا برخی از رایج ترین انواع پروتزها آورده شده است:
پروتزهای اندام تحتانی: این پروتزها برای جایگزینی ساق یا پای از دست رفته طراحی شده اند. آنها ممکن است شامل یک سوکت باشد که روی اندام باقیمانده قرار می گیرد و یک جزء پا یا مچ پا که پشتیبانی و تحرک را فراهم می کند. پروتزهای اندام تحتانی ممکن است برای راه رفتن، دویدن یا سایر فعالیت ها طراحی شوند.
پروتزهای اندام فوقانی: این پروتزها برای جایگزینی بازو یا دست از دست رفته طراحی شده اند. آنها ممکن است شامل یک سوکت باشد که روی اندام باقیمانده قرار می گیرد و یک جزء دست یا مچ که چسبندگی و تحرک را فراهم می کند. پروتزهای اندام فوقانی ممکن است برای کارهای مختلفی مانند نوشتن، تایپ کردن یا نگه داشتن اشیا طراحی شوند.
پروتزهای میوالکتریک: پروتزهایی هستند که از سیگنال های الکتریکی عضلات برای کنترل حرکت استفاده می کنند. آنها ممکن است شامل حسگرهایی باشند که فعالیت عضلانی در اندام باقیمانده را تشخیص می‌دهند و آن را به حرکت اندام مصنوعی تبدیل می‌کنند. پروتزهای میوالکتریک ممکن است برای قطع عضو اندام فوقانی و تحتانی استفاده شوند.
پروتزهای زیبایی: پروتزهایی هستند که شبیه اندام طبیعی طراحی شده اند، اما ممکن است حرکت عملکردی را ارائه ندهند. آنها ممکن است برای اهداف زیبایی شناختی یا برای کمک به فرد در احساس راحتی بیشتر در موقعیت های اجتماعی استفاده شوند.
بیشتر بخوانید :
